Morgen vertrek ik voor enkele dagen richting Frankrijk om er samen met Nathalie een reportage te maken over een bootvakantie. We varen le Canal du Midi af van Béziers tot Carcassonne en terug. We besturen de boot zelf.
Vanavond ging ik in de AB foto’s maken van de Australische band Wolfmother. Je kent vast hun song ‘Joker and the Thief’. Blijven hangen tot de laatste noot zat er jammer genoeg niet in. Thuis moest er nog een koffer gepakt worden.
Sinds enkele maanden ben ik aan de slag bij V-TAX, het Gentse taxibedrijf. Het valt super goed te combineren met mijn fotoprojecten en het is een heel uitdagende job. Ik kom in contact met heel veel verschillende mensen. De belangrijkste klanten zijn bejaarden, zakenmensen en dronkelappen. Het leuke aan de job is dat ik enorm maffe verhalen hoor. Mensen vertellen op drie minuten hun ganse leven.
Bijna had ik vorige week mijn ontslag gegeven. Door het vele fotowerk, moest ik heel wat dagen onbetaald verlof nemen. Deze maand werkte ik nog maar vier dagen. Gelukkig besliste ik om toch nog zeker tot eind juni te blijven rijden. Toen ik begin deze week in Dublin een taxi nam, vond ik het super om met de chauffeur ervaringen uit te wisselen. Ik word enorm geïnspireerd door te rijden. Er spoken allerlei projecten door mijn hoofd. Ik kan er nu nog niet mee stoppen want er moet absoluut nog een projectje van komen.
Afgelopen dinsdag was het de laatste aflevering van Peking Express op tv. Dat betekent dat ik ook voor de laatste keer in de Standaard vertelde over mijn avonturen in het zog van de Peking Express karavaan.
Alpaca’s
Het uitzicht in de Abra La Raya pas in Peru was adembenemend. We brachten
er met de hele crew de nacht door in afgelegen barakken van de
dierengeneeskunde universiteit. Op 4300 meter hoogte daalt de temperatuur
al gauw tot enkele graden onder het vriespunt. Eindelijk zou mijn thermisch
ondergoed van pas komen! Er was geen elektriciteit maar het was er best
gezellig. Na een lekkere maaltijd (met alpaca steak) kropen we ’s avonds
allen dicht bij elkaar met een dekentje en een grote tas coca thee bij
kaarslicht. Toen ik ’s ochtends uit het raam keek, zag ik een kudde
alpaca’s grazen tegen een bergflank. Ze worden wel eens verward met lama’s
maar door hun dikke wollige vacht lijken ze erg op schapen. Alpaca’s zijn
ontzettend schattig. Ze worden voor hun wol én als huisdier gehouden. Het
zijn in alle geval modellen met een hoge aaibaarheidsfactor.
Elke dinsdag vertel ik in De Standaard over mijn ervaringen in het zog van de Peking Express-karavaan.
De Peking Express race is natuurlijk meer dan het weggebeuren alleen. De hele reis door speelden zich ook naast de weg talrijke taferelen af. Heel jammer dat ik niet altijd de mogelijkheid had om even te stoppen en wat foto’s te maken. Zo reden we op een zondag langs een rivier waar wel honderd families de was aan het doen waren. Om de kleren te drogen, werden ze tegen de bergflanken uitgelegd. Heel kleurrijk en uniek om te zien. Tijdens één van onze laatste dagen in Peru kwamen we langs de kant van de weg een familie veehoeders tegen. Ze hadden net een stier geslacht. Het dier was van de berg gevallen en had zijn poot gebroken. Omdat er niets meer aan te vangen was, zat er niets anders op dan het af te maken. De stier werd ter plaatse in stukken gesneden en van ingewanden ontdaan. Ik had nog nooit in mijn leven zoiets van dichtbij gezien, maar de kleine jongen op de foto lijkt het allemaal doodnormaal te vinden.
The Slowclub speelde gisteren op de American Fifties Day in Breda. Het was precies een jaar geleden dat de band er voor het eerst op het Nederlandse publiek werd losgelaten tijdens de aftershow van de Fifties Day in de Catch 22 op de vismarkt. Ondertussen speelden de slowclubbers al zes keer in Breda. Tijdens elk optreden staan een hele groep Nederlandse fans op de eerste rij. Geweldig! Ook de ‘Double U dancers’ waren gisteren van de partij. Ze swingden, boogieden, jiveden en shaketen dat het een aard had. Jammer dat ze net voor aanvang van het Slowclub optreden terug naar huis moesten…
Elke dinsdag vertel ik in De Standaard over mijn ervaringen in het
zog van de Peking express-karavaan.
Eén van de hoogtepunten in onze reis door Zuid-Amerika is het bezoek aan de mythische Inca stad Machu Pichu. De beste manier om er heen te reizen is heel vroeg in de ochtend. Dat kan alleen maar als je eerst de nacht doorbrengt in Aguas Calientes, een klein dorpje met duizenden restaurantjes en café’s. Terwijl we er rustig zitten te tafelen wordt de muziek verzorgd door krèk dezelfde Peruaanse muzikanten die je hier in België op elke markt zien staan. Toerisme viert hier hoogtij en hou mijn hart vast voor de heilige stad Machu Picchu. Gelukkig blijkt mijn angst ongegrond. Dit is echt wel heel indrukwekkend. De stad werd pas aan het begin van de 20 ste eeuw ontdekt. Toch heeft hij te lijden onder de kwalen van deze tijd. Elke maand zakt Machu Pichu één centimeter dieper weg onder het gewicht van de vele toeristen. Gelukkig hebben wij dankzij het vroege uur niet zoveel last van de kiekjesjagers. Die komen pas bij busladingen toe rond de middag, wanneer wij alweer huiswaarts keren.
Al gans de dag ben ik bezig met mijn archief in orde te maken. Eigenlijk zou ik hiervoor eens enkele dagen moeten vrijmaken want mijn archief is een echt zootje. Mijn vaste computer, mijn laptop, en enkele externe harde schijven staan vol vol vol. Ik ben nog steeds op zoek naar een goede manier om alles te ordenen. Vaak heb ik nachtmerries over een huisbrand waardoor ik alles kwijt ben. Ik kocht een halfjaar geleden een brandkast die nog steeds bij mijn ouders thuis staat. Alle tips voor goede archivering welkom.
gisteren heb ik sinds lang nog eens een trouwreportage gedaan. Ik kreeg de vraag meer dan een half jaar geleden. Trouwreportages zijn niet mijn favoriete jobkes maar je kan er wel een centje mee bijverdienen
. 
Welkom op mijn eerste blog. Het is donderdagochtend, half 10. Zo meteen moet ik op fotoreportage: een dag in de voetsporen van de huisstyliste van Xandress. Ik heb regelmatig opdrachten tegenwoordig. Mijn fotografie combineer ik sinds enkele maanden met parttime taxirijden. Hierover zal je in de toekomst wel vaker verhalen kunnen lezen. Het is een super boeiende job, heel afwisselend. Ik krijg de mafste mensen in de taxi die op drie minuten tijd heel hun leven vertellen. Ook al loopt het momenteel vlot met de opdrachten fotografie, ik wil het taxirijden nog niet opgeven want het is super leuk. Het is ook inspirerend.
"I saw you in a photograph" 
